صف‌های کیلومتری در چابهار برای بنزین به منظره‌ای تکراری در این شهر تبدیل شده‌است که به یک یا سه ماه پیش محدود نمی‌شود؛ دقیقا در بهمن سال ۱۴۰۰ اعلام شد که “چابهار، تنها بندر اقیانوسی ایران نیازمند ۱۵ جایگاه جدید توزیع سوخت” است، اما از آن زمان تاکنون مردم، جایگاه داران سوخت و مسافران هر چند وقت یکبار با صف های طولانی و کمبود سوخت‌رسانی در چابهار مواجه هستند و طبق عادت همیشگی مسئولان در چابهار، نادیده گرفته می‌شوند.
صف‌های طولانی و نبود بنزین تنها باعث هدر رفتن زمان مردم نمی شود بلکه اساسا آنها را از انجام کارهای روزمره باز میدارد و زندگی روزمره را با تمام معضلات و کاستی‌های موجود در چابهار مختل کرده است.
طبق صحبت یکی از جایگاه داران منطقه آزاد چابهار با خبرنگار تجارت جهانی از پنج روز گذشته سهمیه روزانه جایگاه‌داران سوخت در چابهار از ۸ هزار لیتر به سه هزار لیتر رسیده‌است و طبق گفته های وی قرار است که از این مقدار نیز کمتر شود. این فرد اعلام کرد که به هر خودرو فقط چهار لیتربنزین تعلق می گیرد که باعث مشکلات و درگیری های زیاد با مردم شده است.
از سال ۹۸ که شهر چابهار به محدوده منطقه آزاد اضافه شده نه تنها مشکلات این شهر کاسته نشده بلکه ناتوانی مدیرعامل منطقه آزاد برای مدیریت در این منطقه و منفی شدن بیشتر شاخص‌های اقتصادی، بر مشکلات افزوده است.
مشکلاتی نظیر نداشتن حتی یک بیمارستان درست و درمان، عدم افتتاح کمربندی، نبود آب سالم، داشتن بدترین عملکرد در بین مناطق آزاد و البته داشتن تنها روزی چند ساعت برق، از دستاوردهای گرانبهای مدیریتی در چابهار است که طی دوسال کسب کرده و هر آن چیزی که در منطقه وجود داشت، از بین برده است.
با توجه به مشکلات روزافزون در چابهار، رسیدگی هر چه سریع تر به این منطقه توسط نمایندگان پارلمان، مسئولان دبیرخانه شورایعالی مناطق آزاد و شخص ریاست جمهور برای تعیین وضعیت سرپرست منطقه و بررسی چرایی عملکرد تا این حد ضعیف، بسیار ضروری به نظر می رسد.
